Dzisiejszy fragment Ewangelii J
3, 1-22 mówi nam o spotkaniu i rozmowie nocnej Nikodema z Jezusem.
Nikodem był żydowskim Faryzeuszem,
który od samego początku działalności Jezusa zainteresował się jego nauką. Nie
wiadomo dlaczego udał się do Jezusa nocna porą. Można się domyśleć, że wolał
nie zakłócać nie pokoju wśród innych Faryzeuszów.
Fragment Ewangelii jest bardzo pouczająca i każdy kto przeczyta powinien zrobić
własną jej interpretację.
Teksty liturgii Mszy św.
PIERWSZE CZYTANIE
Gniew i miłosierdzie Boże
2 Krn 36, 14-16. 19-23
Czytanie z Drugiej Księgi Kronik
Wszyscy naczelnicy Judy, kapłani
i lud mnożyli nieprawości, naśladując wszelkie obrzydliwości narodów pogańskich
i bezczeszcząc świątynię, którą Pan poświęcił w Jerozolimie. Pan, Bóg ich
ojców, bez ustanku wysyłał do nich swoich posłańców, albowiem litował się nad
swym ludem i nad swym mieszkaniem. Oni jednak szydzili z Bożych wysłanników,
lekceważyli ich słowa i wyśmiewali się z Jego proroków, aż wzmógł się gniew
Pana na swój naród do tego stopnia, iż nie było już ratunku.
Spalili też Chaldejczycy
świątynię Bożą i zburzyli mury Jerozolimy, wszystkie jej pałace spalili i
wzięli się do niszczenia wszystkich kosztownych sprzętów. Ocalałą spod miecza
resztę król uprowadził na wygnanie do Babilonu i stali się niewolnikami jego i
jego synów, aż do nadejścia panowania perskiego. I tak się spełniło słowo
Pańskie wypowiedziane przez usta Jeremiasza: «Dokąd kraj nie dopełni swych
szabatów, będzie leżał odłogiem przez cały czas swego zniszczenia, to jest
przez siedemdziesiąt lat».
Aby się spełniło słowo Pańskie z
ust Jeremiasza, pobudził Pan ducha Cyrusa, króla perskiego, w pierwszym roku
jego panowania, tak iż obwieścił on również na piśmie w całym państwie swoim,
co następuje: «Tak mówi Cyrus, król perski: Wszystkie państwa ziemi dał mi Pan,
Bóg niebios. I On mi rozkazał zbudować Mu dom w Jerozolimie, w Judzie. Jeśli
ktoś z was jest z całego ludu Jego, to niech Bóg jego będzie z nim, a niech
idzie!»
Oto słowo Boże.
PSALM
RESPONSORYJNY
Ps 137 (136), 1-2. 3. 4-5. 6 (R.: por. 6b)
Refren: Kościele święty, nie zapomnę ciebie.
1 Nad rzekami
Babilonu siedzieliśmy, *
płacząc na wspomnienie Syjonu.
2 Na topolach tamtej
krainy *
zawiesiliśmy nasze harfy.
Refren: Kościele święty, nie zapomnę ciebie.
3 Bo ci, którzy nas
uprowadzili, *
żądali od nas pieśni.
Nasi gnębiciele żądali pieśni radosnej: *
«Zaśpiewajcie nam którąś z pieśni
syjońskich!»
Refren: Kościele święty, nie zapomnę ciebie.
4 Jakże możemy
śpiewać pieśń Pańską *
w obcej krainie?
5 Jeruzalem, jeśli
zapomnę o tobie, *
niech uschnie moja prawica.
Refren: Kościele święty, nie zapomnę ciebie.
6 Niech mi język
przyschnie do gardła, *
jeśli nie będę o tobie pamiętał,
jeśli nie wyniosę Jeruzalem *
ponad wszelką swoją radość.
Refren: Kościele święty, nie zapomnę ciebie.
DRUGIE
CZYTANIE
Umarli wskutek grzechu zostali
zbawieni przez łaskę Ef 2, 4-10
Czytanie z Listu Świętego Pawła
Apostoła do Efezjan
Bracia:
Bóg, będąc bogaty w
miłosierdzie, przez wielką swą miłość, jaką nas umiłował, i to nas, umarłych na
skutek występków, razem z Chrystusem przywrócił do życia – łaską bowiem
jesteście zbawieni – razem też wskrzesił i razem posadził na wyżynach
niebieskich – w Chrystusie Jezusie, aby w nadchodzących wiekach przeogromne
bogactwo swej łaski okazać przez dobroć względem nas, w Chrystusie Jezusie.
Łaską bowiem jesteście zbawieni
przez wiarę. A to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga: nie z uczynków,
aby się nikt nie chlubił. Jesteśmy bowiem Jego dziełem, stworzeni w Chrystusie
Jezusie do dobrych czynów, które Bóg z góry przygotował, abyśmy je pełnili.
Oto słowo Boże.
AKLAMACJA
PRZED EWANGELIĄ
Por. J 3, 16
Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.
Tak Bóg umiłował świat,
że dał swojego Syna Jednorodzonego;
każdy, kto w Niego wierzy, ma życie wieczne.
Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.
EWANGELIA
Bóg
posłał swego Syna, aby świat został zbawiony
3, 14-21
Słowa
Ewangelii według Świętego Jana
Jezus
powiedział do Nikodema:
«Jak
Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak trzeba, by wywyższono Syna Człowieczego,
aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne. Tak bowiem Bóg umiłował
świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie
zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po
to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony. Kto
wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony,
bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego.
A
sąd polega na tym, że światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali
ciemność aniżeli światło: bo złe były ich uczynki. Każdy bowiem, kto źle czyni,
nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby jego uczynki nie zostały
ujawnione. Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła, aby się
okazało, że jego uczynki zostały dokonane w Bogu».
Oto
słowo Pańskie.
zycie katolika
tekst brewiarz.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz